هستی، ولی کم!

اصولن آدم‌ها اطرافیاشون رو دوست دارن. تا این جا که اتفاق خاصی نیوفتاده! :دی

اتفاقن خیلی محتمله که آدم‌ها بعضی از اطرافیاشون رو بیشتر از بعضی دیگه دوست داشته باشن، به نظر من تا این‌جا هم هنوز اتفاق خاصی نیوفتاده. خیلی منطقیه که بعضی‌ها برای آدم عزیزتر و دوست داشتنی‌تر باشن. اصلن هر کسی حق داره هر کسی رو هرچقدر دلش می‌خواد دوست داشته باشه.

مشکل از جایی شروع میشه که این بیشتر دوست داشتن داره تو رفتار ما بروز عینی پیدا می‌کنه! ینی این که آدم‌ها رو بر اساس میزانی که دوست دارم دسته بندی می‌کنم و با هر دسته یه جور رفتار می‌کنم.(البته این کار وقتی آدمی از بقیه گروه‌ها حضور نداره مشکلی نداره به نظرم)

البته این که بروز عینی از سادگی آدم باشه میتونه تخفیفی بر حس بد تبعیض باشه تا وقتی که بدونی عمدی برای این رفتار وجود داشته باشه.

حتا در بهترین سناریو هم که پیش بریم (همون که از روی سادگی آدم، تفاوت در دوست داشتن رو بروز بده) این حس مطرح نبودن کسی رو تو چشش داد زدن اصلن اصلن خوشایند نیست! (حتا اگه خییلی هم دوستش داشته باشی‌ها، ولی فرق بذاری)

تبعیض بد است،

حتا اگر با خیال محبت بپوشونیمش!

پی‌نوشت: اینایی که نوشتم چیز جدیدی نبودن، صرفن واسه خودم نوشتم که هر موقع دیدمش یادم باشه هیچ وقت این طوری نباشم.